Nog 2 weken te gaan...

Ik ga op reis en neem mee… veel geld. Stichting REMER draait voor een groot deel op financiële steun uit Nederland. Nu is de Braziliaanse Real (lokale munt) in de laatste jaren aanmerkelijk sterker geworden ten opzichte van de Euro. En dus moet REMER de begroting met enige regelmaat naar boven bijstellen. Als groep gaan wij naar Brazilië om daar vooral fysieke hulp te bieden. Maar niet zonder dat we het geld wat daarvoor nodig is, zelf bijeen hebben gebracht. En dus hebben wij in de afgelopen maanden verschillende acties gehouden. Met succes! Inmiddels zijn we de dertigduizend euro gepasseerd. Zoveel dat we het waarschijnlijk niet in drie weken opkrijgen. Is dat erg? Zeker niet! Allen die hebben bijgedragen aan dit geweldige bedrag, mogen er verzekerd van zijn dat het overgebleven geld volledig ten goede komt aan de straatkinderen. Wij zijn diep, diep onder de indruk van zoveel betrokkenheid en medeleven met ons en de straatkinderen in Rio. Dank daarvoor!

En dan kunnen we ons nu echt opmaken voor de reis. Wij hebben veel met elkaar gesproken over wat ons te wachten staat. Een aantal van ons is vaker voor REMER in Brazilië geweest en kan daarover eindeloos verhalen vertellen. Mooie verhalen, ontroerende verhalen, maar ook verdrietige en soms hartverscheurende verhalen. Vooral het leven in arm-Rio, waar we de eerste dagen middenin zitten, zal waarschijnlijk een diepe indruk achterlaten. REMER wil ons graag laten zien, welk verschil jij en ik kunnen maken in het leven van ‘hen die hulp nodig hebben’. In dit geval de Braziliaanse straatkinderen. We zullen ons daarvoor laten ‘onderdompelen’ in de ellende. Door favela’s in te gaan. Door levensverhalen te horen van kinderen die bang, verslaaft en ziek zijn, nauwelijks toekomstperspectief hebben en dromen van een ander leven. Door te zien hoe geleefd wordt in kleine huisjes. Lek, klein en gammel. Daar is REMER. Daar zijn wij straks. En daar hopen wij een ervaring op te doen, die het waard is om door te geven.

Ik denk dat ik een open deur intrap, als ik zeg dat we het spannend vinden. Het is zoveel makkelijker om op een strandstoel te liggen; onder een palmboom en met een koud biertje in de hand. Ook veiliger trouwens, hoewel ik denk dat je het gevaar van een vallende kokosnoot ook niet moet onderschatten. En omdat we het zo spannend vinden, zijn we erg blij met de steun, het gebed en het medeleven die we ontvangen. Ook daarvoor dank!

Maar met menselijke steun alleen gaan we het niet redden. Wij geloven dat God met ons meegaat en ons bijstaat in mooie en in moeilijke tijden. Hij zal ons niet laten vallen, want Hij heeft ons geroepen om de straatkinderen in Brazilië niet te laten vallen. Wie zei dat God niet van zich doet spreken in tijden van ellende?

Zondag 28 juni 2009 vond de uitzenddienst plaats in de Westerkerk in Gouda. Deze indrukwekkende, oecumenische viering werd geleid door een Protestantse predikant en een Katholieke diaken. In deze dienst hebben wij als groep mogen ervaren dat er een gemeenschap achterblijft die zich verbonden voelt met ons, in gebed en in het hart. Wij hebben mogen horen, dat ieder mens vanuit eigen levensweg en levenservaring mag vertrekken. Maar help hen die je onderweg tegenkomt en om hulp roept. Help daar waar je kan. Wij hoeven niet alle last van alle mensen in nood op ons te nemen. Dat vraagt Jezus niet van ons. Maar help, net als in het Bijbelse verhaal van de barmhartige Samaritaan, daar waar dat kan. Verzorg, laat achter in goede handen en vervolg je reis. Zonder aanzien des persoon en zonder verder vragen te stellen.

Wij zijn geraakt door het lot van de straatkinderen en gaan nu naar Brazilië om hen de hand te rijken, te helpen en te verzorgen. Maar na drie weken moeten wij de kinderen ook weer achterlaten om verder te reizen op onze levensweg. Door de verbondenheid met jullie die achterblijven, delen jullie in de zorg en dat maakt dan ook dat we allemaal de naaste zijn van deze straatkinderen van Brazilië. Als we delen kunnen we ook weer loslaten. Niet om te vergeten. Maar om daarin weer kracht te vinden om verder te reizen en/of weer terug te keren. En opnieuw hulp te bieden. Dus ook op een afstand kun je naaste zijn van iemand die roept. Daarvoor hoeven wij niet met z’n allen naar Brazilië.

Op 18 juli 2009 vertrekken wij ’s morgens vroeg vanaf Schiphol. Zaterdag of niet, ik ben bang dat uitslapen er niet bij is. Het vliegtuig vertrekt om 8 uur ’s ochtends. We vliegen met Iberia via Madrid naar Rio de Janeiro. Wij hopen dat we via deze website jullie kunnen blijven informeren gedurende de reis.