De tweede week
Door: Martijn Riet
30 Juli 2009 | Brazilië, Pequeri
De hoogste tijd voor weer een nieuwe Brazilië-update! Gezien de reacties die op deze site zijn achtergelaten en de vele smsjes, mailtjes en belletjes die er over en weer gaan, wordt er erg meegeleefd vanuit Nederland. Dat vinden we allemaal hartstikke fijn. Bedankt daarvoor.
Nu we in Pequeri zijn neergestreken, beleven we de dagen weer heel anders dan in Rio. Waar Rio druk, lawaaierig en hectisch is, blijkt Pequeri een oase van vrede en rust te zijn. Het contrast kan bijna niet groter. Alles gaat hier rustig en kalm, met een typisch Braziliaanse ‘alles-op-zijn-tijd’-mentaliteit. De omgeving is werkelijk prachtig (de eerste kolibrietjes en andere papagaaiachtige vogeltjes zijn al gespot) en de sfeer op de sitio is vrolijk en gezellig.
We vullen onze dagen hoofdzakelijk met veel en hard werken, wat huishoudelijke taken in ons eigen gastenverblijf en kinderactiviteiten. ’s Avonds is het veelal tijd voor voetbal en volleybal. Nederland – Brazilië of met gemixte teams. Erg leuk en het gaat er sportief doch fanatiek aan toe.
Hierbij een kort dagelijks overzicht van de bijzondere en noemenswaardige belevenissen:
Zondag 26 Juli 2009
Vandaag hebben we een rustige dag gehad. Het weer was beter dan de dag ervoor. Droog en een aangenaam temperatuurtje. In het weekend eten de kinderen niet gezamenlijk in de eetzaal, maar wordt er in de huisjes afzonderlijk voor hen gekookt. Daarom krijgen wij ook geen maaltijd op de sitio en moeten we uitwijken naar het dorp. Maar dat is geen ramp; je kunt daar prima en goedkoop eten. Vandaag hebben we gekozen voor het kilorestaurant. Robert, zijn vrouw en zijn kinderen hebben ook meegegeten.
’s Avonds is een deel van de groep naar de kerk geweest. Dat is een belevenis op zich. Hier in Brazilië kun je op iedere hoek van de straat een Evangelisch kerkje aantreffen. Die kerkjes ontstaan vaak spontaan, op initiatief van de lokale bevolking. Het kerkje die wij hebben bezocht was klein - bijna een huiskamer- en niet erg professioneel opgezet (vergeleken met wat we in Nederland gewend zijn). Er was een handjevol bezoekers; hoofdzakelijk kinderen van de sitio. Er was één gitarist voor de begeleiding van de liedjes. De dienst werd geleidt door de tuinman van de sitio (Ronnie) en de bouwvakker van de sitio (Celso). Al met al lijken dit niet de ingrediënten voor een hoogstaande dienst, maar gek genoeg: we hebben de dienst allemaal indrukwekkend gevonden. Zoveel passie, zoveel naastenliefde en zoveel liefde voor God… Is dat niet waar het uiteindelijk om gaat in het geloof?
De hele dienst stond in het teken van onze komst. Je kunt merken dat de dankbaarheid groot is. In de dienst is gebeden voor Jacoline, die morgen weer naar huis zou gaan. Jacoline heeft op haar beurt gebeden voor haar twee opvolgers: Rogier en Marieke. Erg mooi. Als groep hebben wij twee Nederlandse liedjes gezongen: ‘Gods volk wordt uitgeleidt (uit: Opwekking)’ en ‘Jezus is de goede Herder (kinderliedje)’.
Maandag 27 juli 2009
Vandaag is de dag normaal begonnen. We zijn verder gegaan met het schilderen van de huisjes en de uitbouw van de keuken. Om half 12 hebben we geluncht. Dat vonden we toch wel wat vroeg, dus het was de eerste en tevens de laatste keer. Voortaan lunchen we een uurtje later: om half 1.
’s Middags hebben we Jacoline uitgezwaaid. Na een half jaar als vrijwilliger op de sitio te hebben gewerkt, zit haar taak erop. We missen haar wel hoor! Maar na zo lang van huis te zijn geweest, zijn we ook wel blij voor haar en haar familie en vrienden dat ze weer veilig thuis heeft mogen komen.
Dinsdag 28 juli 2009
Ons werk van vandaag werd op een vervelende manier onderbroken. Halverwege de ochtend kwam het nieuws door dat de oma van Emmelie onverwacht is overleden. Onze groep is inmiddels zo hecht geworden, dat wij allen met elkaar meeleven en meevoelen. Na een moment van rust, troost en een kringgebed, hebben de meesten van de groep voorzichtig de draad weer opgepakt. Al bleef de sfeer voor de rest van de dag bedrukt.
Woensdag 29 juli 2009
Emmelie heeft in overleg met haar naasten besloten terug te gaan naar Nederland om daar de crematie van haar oma bij te kunnen wonen. Anouk heeft direct besloten met haar mee te gaan, om haar vriendin bij te staan. Gisteren en vandaag zijn de formaliteiten met de verzekering rondgekomen. Vrijdag vertrekken Emmelie en Anouk rond 13.00 uur van de sitio om rond 19.00 uur naar Brussel te vliegen. De groep die achterblijft zal hun gezelschap, vrolijkheid en enthousiasme verschrikkelijk missen, maar natuurlijk staan we helemaal achter deze beslissing.
Verder hebben we een vrij normale werkdag gehad. Aan het eind van de dag waren er 6 (!) huisjes voorzien van een flitsend kleurtje (Jaja Jacoline, het kauwgomballendorp is nu echt een feit ;-)). Van de meeste huisjes zijn de deuren en raamkozijnen voorzien van een nieuwe vernislaag. Ook met de uitbouw van de keuken vordert het gestaag. We zijn er allemaal wel over eens dat we bijzonder veel gedaan hebben. En dat in de Braziliaanse warmte. Daar mogen we best een beetje trots op zijn.
’s Avonds zijn we met Robert de Monte Shalom op gelopen voor een evaluatie van onze dagen in Rio. Al met al duurde deze evaluatie bijna 2 uur. Na afloop hebben we nog wat gezongen onder gitaarbegeleiding van mij (Martijn).
De evaluatie begon met het betrekkelijk goed nieuws van Robert. Paolo Enrique lijkt nog te leven! Paolo Enrique is de jongen waarover we op maandag 20 juli schreven. Hij zou zijn vermoord door een drugsbende. Diezelfde dag zijn straatwerkers van REMER op zoek gegaan naar het lijk en hebben deze grotendeels verbrand teruggevonden. Nu lijkt het erop dat dit een ander jongetje is geweest. Dit heeft althans de moeder van Paolo Enrique verteld aan REMER. Paolo Enrique zou nu uit angst weggevlucht zijn. REMER hoopt dat hij op de dag weer binnen komt lopen. Misschien kunnen ze dan een veilige plek voor hem regelen. Dat er een ander jongetje in zijn plaats is omgekomen is natuurlijk verschrikkelijk. Maar Paolo Enrique bracht iets speciaals met zich mee, omdat hij verschillende malen had aangegeven dat hij het zo fijn vond in Huize Betania, hij graag van de straat wilde en hij andere vriendjes aanspoorde met hem mee te gaan.
Met Robert hebben we verder uitgebreid gesproken over onze ervaringen in Rio. Ook hebben we ruimschoots vragen kunnen stellen en heeft hij verteld over zijn levenswerk en zijn dagelijks werk. Eigenlijk is het teveel om in dit stuk te vertellen. We hebben gesproken over het werk van REMER, het leven in een favela, de opkomst van crack (met alle ellende van dien), de leefwereld van de drugsbendes, de corruptie van de overheid, de belachelijke aanpak van de (vaak net zo corrupte) politie en tot slot nog even over de aanwezigheid van God in dit alles. Het is erg leerzaam om een stukje leed in de wereld zelf te ervaren en proberen te ontrafelen.
Tot slot vind ik het goed om te vertellen dat we beseffen dat onze verhalen voor het thuisfront soms wat heftig kunnen overkomen. Maar de verhalen die we horen en de beelden die we zien, branden op onze lippen om door te vertellen. De noodzakelijke nuance schiet er dan wel eens bij in. Belangrijk is in ieder geval dat we allemaal gezond zijn, zowel geestelijk als lichamelijk. Onder de goede begeleiding van Robert en de andere medewerkers van REMER zijn de dagen relatief veilig verlopen. Deze mensen werken dagelijks, jaar in jaar uit, hier. Zij kennen de favela’s goed, onderhouden soms zelfs contact met bendeleden en kunnen daarom de situatie van het moment relatief goed inschatten.
Nu we in Pequeri zijn neergestreken, beleven we de dagen weer heel anders dan in Rio. Waar Rio druk, lawaaierig en hectisch is, blijkt Pequeri een oase van vrede en rust te zijn. Het contrast kan bijna niet groter. Alles gaat hier rustig en kalm, met een typisch Braziliaanse ‘alles-op-zijn-tijd’-mentaliteit. De omgeving is werkelijk prachtig (de eerste kolibrietjes en andere papagaaiachtige vogeltjes zijn al gespot) en de sfeer op de sitio is vrolijk en gezellig.
We vullen onze dagen hoofdzakelijk met veel en hard werken, wat huishoudelijke taken in ons eigen gastenverblijf en kinderactiviteiten. ’s Avonds is het veelal tijd voor voetbal en volleybal. Nederland – Brazilië of met gemixte teams. Erg leuk en het gaat er sportief doch fanatiek aan toe.
Hierbij een kort dagelijks overzicht van de bijzondere en noemenswaardige belevenissen:
Zondag 26 Juli 2009
Vandaag hebben we een rustige dag gehad. Het weer was beter dan de dag ervoor. Droog en een aangenaam temperatuurtje. In het weekend eten de kinderen niet gezamenlijk in de eetzaal, maar wordt er in de huisjes afzonderlijk voor hen gekookt. Daarom krijgen wij ook geen maaltijd op de sitio en moeten we uitwijken naar het dorp. Maar dat is geen ramp; je kunt daar prima en goedkoop eten. Vandaag hebben we gekozen voor het kilorestaurant. Robert, zijn vrouw en zijn kinderen hebben ook meegegeten.
’s Avonds is een deel van de groep naar de kerk geweest. Dat is een belevenis op zich. Hier in Brazilië kun je op iedere hoek van de straat een Evangelisch kerkje aantreffen. Die kerkjes ontstaan vaak spontaan, op initiatief van de lokale bevolking. Het kerkje die wij hebben bezocht was klein - bijna een huiskamer- en niet erg professioneel opgezet (vergeleken met wat we in Nederland gewend zijn). Er was een handjevol bezoekers; hoofdzakelijk kinderen van de sitio. Er was één gitarist voor de begeleiding van de liedjes. De dienst werd geleidt door de tuinman van de sitio (Ronnie) en de bouwvakker van de sitio (Celso). Al met al lijken dit niet de ingrediënten voor een hoogstaande dienst, maar gek genoeg: we hebben de dienst allemaal indrukwekkend gevonden. Zoveel passie, zoveel naastenliefde en zoveel liefde voor God… Is dat niet waar het uiteindelijk om gaat in het geloof?
De hele dienst stond in het teken van onze komst. Je kunt merken dat de dankbaarheid groot is. In de dienst is gebeden voor Jacoline, die morgen weer naar huis zou gaan. Jacoline heeft op haar beurt gebeden voor haar twee opvolgers: Rogier en Marieke. Erg mooi. Als groep hebben wij twee Nederlandse liedjes gezongen: ‘Gods volk wordt uitgeleidt (uit: Opwekking)’ en ‘Jezus is de goede Herder (kinderliedje)’.
Maandag 27 juli 2009
Vandaag is de dag normaal begonnen. We zijn verder gegaan met het schilderen van de huisjes en de uitbouw van de keuken. Om half 12 hebben we geluncht. Dat vonden we toch wel wat vroeg, dus het was de eerste en tevens de laatste keer. Voortaan lunchen we een uurtje later: om half 1.
’s Middags hebben we Jacoline uitgezwaaid. Na een half jaar als vrijwilliger op de sitio te hebben gewerkt, zit haar taak erop. We missen haar wel hoor! Maar na zo lang van huis te zijn geweest, zijn we ook wel blij voor haar en haar familie en vrienden dat ze weer veilig thuis heeft mogen komen.
Dinsdag 28 juli 2009
Ons werk van vandaag werd op een vervelende manier onderbroken. Halverwege de ochtend kwam het nieuws door dat de oma van Emmelie onverwacht is overleden. Onze groep is inmiddels zo hecht geworden, dat wij allen met elkaar meeleven en meevoelen. Na een moment van rust, troost en een kringgebed, hebben de meesten van de groep voorzichtig de draad weer opgepakt. Al bleef de sfeer voor de rest van de dag bedrukt.
Woensdag 29 juli 2009
Emmelie heeft in overleg met haar naasten besloten terug te gaan naar Nederland om daar de crematie van haar oma bij te kunnen wonen. Anouk heeft direct besloten met haar mee te gaan, om haar vriendin bij te staan. Gisteren en vandaag zijn de formaliteiten met de verzekering rondgekomen. Vrijdag vertrekken Emmelie en Anouk rond 13.00 uur van de sitio om rond 19.00 uur naar Brussel te vliegen. De groep die achterblijft zal hun gezelschap, vrolijkheid en enthousiasme verschrikkelijk missen, maar natuurlijk staan we helemaal achter deze beslissing.
Verder hebben we een vrij normale werkdag gehad. Aan het eind van de dag waren er 6 (!) huisjes voorzien van een flitsend kleurtje (Jaja Jacoline, het kauwgomballendorp is nu echt een feit ;-)). Van de meeste huisjes zijn de deuren en raamkozijnen voorzien van een nieuwe vernislaag. Ook met de uitbouw van de keuken vordert het gestaag. We zijn er allemaal wel over eens dat we bijzonder veel gedaan hebben. En dat in de Braziliaanse warmte. Daar mogen we best een beetje trots op zijn.
’s Avonds zijn we met Robert de Monte Shalom op gelopen voor een evaluatie van onze dagen in Rio. Al met al duurde deze evaluatie bijna 2 uur. Na afloop hebben we nog wat gezongen onder gitaarbegeleiding van mij (Martijn).
De evaluatie begon met het betrekkelijk goed nieuws van Robert. Paolo Enrique lijkt nog te leven! Paolo Enrique is de jongen waarover we op maandag 20 juli schreven. Hij zou zijn vermoord door een drugsbende. Diezelfde dag zijn straatwerkers van REMER op zoek gegaan naar het lijk en hebben deze grotendeels verbrand teruggevonden. Nu lijkt het erop dat dit een ander jongetje is geweest. Dit heeft althans de moeder van Paolo Enrique verteld aan REMER. Paolo Enrique zou nu uit angst weggevlucht zijn. REMER hoopt dat hij op de dag weer binnen komt lopen. Misschien kunnen ze dan een veilige plek voor hem regelen. Dat er een ander jongetje in zijn plaats is omgekomen is natuurlijk verschrikkelijk. Maar Paolo Enrique bracht iets speciaals met zich mee, omdat hij verschillende malen had aangegeven dat hij het zo fijn vond in Huize Betania, hij graag van de straat wilde en hij andere vriendjes aanspoorde met hem mee te gaan.
Met Robert hebben we verder uitgebreid gesproken over onze ervaringen in Rio. Ook hebben we ruimschoots vragen kunnen stellen en heeft hij verteld over zijn levenswerk en zijn dagelijks werk. Eigenlijk is het teveel om in dit stuk te vertellen. We hebben gesproken over het werk van REMER, het leven in een favela, de opkomst van crack (met alle ellende van dien), de leefwereld van de drugsbendes, de corruptie van de overheid, de belachelijke aanpak van de (vaak net zo corrupte) politie en tot slot nog even over de aanwezigheid van God in dit alles. Het is erg leerzaam om een stukje leed in de wereld zelf te ervaren en proberen te ontrafelen.
Tot slot vind ik het goed om te vertellen dat we beseffen dat onze verhalen voor het thuisfront soms wat heftig kunnen overkomen. Maar de verhalen die we horen en de beelden die we zien, branden op onze lippen om door te vertellen. De noodzakelijke nuance schiet er dan wel eens bij in. Belangrijk is in ieder geval dat we allemaal gezond zijn, zowel geestelijk als lichamelijk. Onder de goede begeleiding van Robert en de andere medewerkers van REMER zijn de dagen relatief veilig verlopen. Deze mensen werken dagelijks, jaar in jaar uit, hier. Zij kennen de favela’s goed, onderhouden soms zelfs contact met bendeleden en kunnen daarom de situatie van het moment relatief goed inschatten.
-
31 Juli 2009 - 07:11
Simone V S:
Ha Martijn,
Nou dat zijn nog eens lange verhalen! lukt het wel zonder verseon ;-) ? Fijn om te lezen dat je het naar je zin hebt en veel goed werk kan doen! erg leuk om de belevenissen te volgen! het is hier erg stil zoals gewoonlijk op vrijdag. Gisteren hadden we de eerste officiele borrel zonder afscheid!!! een gedenkwaardig moment wat gevierd werd met de komst van Renato en Willemijn, maar helaas wel zonder bitterballen! Dus de borrel kon wel beter!!! Adi is afgelopen maandag geopereerd, maar voor de rest horen wij erg weinig! via via hoorden we dat ze al wel thuis was. Met hennie gaat het wel beter. hij is ontwaakt uit de coma, en wordt waarschijnlijk na het weekend naar huis getransporteerd. hij reageert wel op prikkels, maar niet heel actief. nou dat zijn de updates hier. Je schilder ervaringen zijn vast gestegen, dat is weer mooi, komt altijd van pas! Heel veel succes nog verder en we horen wel weer de verhalen!!!!
groetjes
Simone -
31 Juli 2009 - 09:34
Jacoline:
Paulo Henrique leeft nog! God zij dank! Hier wordt ik stil van...
Veel succes met het werk en een goed feest morgen!! In gedachten blijf ik bij jullie hoor!!
Wel weer tof om van alles te horen.
Fica com Deus!
Enne... Emmelie en Anouk, sterkte met alles. -
31 Juli 2009 - 09:47
Frans Riet:
Als oom van Martijn een korte reactie.
Bedankt voor het verhaal. Het geeft ons hier in Dordrecht een uitstekend beeld van jullie werk. En dat is mooi. Maar ook boeiend en zeker vermoeiend. We hebben veel bewondering voor wat jullie doen. Vorig jaar zelf in Kenia geweest, op scholenbezoek. Ook ik kwam onder de indruk van de grote tegenstellingen in deze wereld. Het heeft ook bij mij veel vragen opgeroepen.
Daarom mijn bewondering voor het feit dat jullie daar daadwerkelijk wat aan willen doen.
Succes de komende tijd en veel sterkte.
Frans Riet -
31 Juli 2009 - 12:40
Frits Rietveld:
Hallo allemaal
Ontzettend bedankt namens ons dat jullie Emmelie opgevangen hebben en dat Anouk haar wil vergezellen naar Nederland. Het motto van Emmelie was: Brazilie kan ik overdoen, maar de crematie van mijn Oma niet. Wij vinden het heel fijn dat ze bij ons zal zijn en wij wensen jullie nog heel veel succes de laatste week en een behouden terug komst -
31 Juli 2009 - 17:01
Joke Van Den Bos:
Ja dat zijn zeker heftige verhalen,maar wel goed om te lezen dat jullie zo n hecht team zijn. even een berichtje voor ria en siem, alles goed hier in moordrecht, de tijd gaat super snel nog een weekje en dan vliegen jullie alweer terug naar nederland.We willen jullie allemaal nog veel plezier daar toe wensen en voor straks een goede vlucht terug. liefs van ons uit een zonnig moordrecht.
gr.joke en addy -
31 Juli 2009 - 20:21
Mmgk:
we vermaken ons goed. Veel plezier bij het feest morgen.
Groeten van ons allemaal
gkmm -
02 Augustus 2009 - 13:55
Christian:
Hallo mensen,
Goed om weer wat van jullie te lezen.
Ik kan me voorstellen dat het wel heftig is. De situatie in Rio is niet te vergelijken met de stabiele situatie in Nederland. Wat je daar soms ziet is moeilijk te beschrijven en ook moeilijk te verwerken. Jammer dat een aantal van jullie groep naar huis zijn gegaan, maar dat is ook wel te begrijpen.
Ik vind het wel leuk om jullie ervaringen te lezen
Veel dingen komen mij bekend voor. In 2005 woonden we ook in het weekend een kerkdienst bij in een krottenwijk en deden we ook wat uitstapjes. We zijn ook naar een natuurpark geweest. Misschien dat jullie daar ook naar toe gaan. Wanneer komen er wat foto's op de site? Ik ben benieuwd of jullie daadwerkelijk ;) aan het klussen zijn. Sterkte en succes met alles. Doe iedereen de groeten. gr,
Christian -
03 Augustus 2009 - 18:25
Anouk Uljee:
ja joh.. zijn emmelie en ik alweer 2 dagen thuis.
Het is zo vreemd steeds te bedenken dat jullie nog op die geweldige plek zitten en wij daar eigelijk ook nog horen te zitten.
Ik wil jullie via deze weg nog even bedanken voor alle goede zorgen rond om het slechte nieuws!
En ria en siem, onwijs bedank voor jullie kaart! Super lief! Geef alle kinderen een dikke knuffel daar en ook voor jullie natuurlijk!
Ik droom er over en kijk wel 3 keer op een dag de fotos haha
Succes daar nog even en we zien elkaar in Nederland!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
