De eerste week!

Zondag 19 Juli 2009
Hoi Allemaal,
Het duurde een beetje lang voordat we het eerste bericht konden plaatsen, er was nog geen mogelijkheid om te internetten. We zullen jullie nu even bijpraten over wat er de afgelopen dagen is gebeurd.
Zaterdagavond zijn we, na wat vertraging, om half 7 ’s avonds aangekomen op Rio de Janeiro!
Robert Smits en Jacoline stonden al op ons te wachten. Helaas werden we nog meer vertraagd, omdat er een aantal van onze koffers niet op de bagageband lagen.
Zo werd de koffer van Ria even apart gehouden, omdat daar brood en beleg voor Siem in zat (gluten vrij) en de koffer van Anouk was een nachtje extra aan het logeren in Madrid.
Zondag hebben we heel wat ondernomen. Robert had een mooi programma voor ons gemaakt. Om 7 uur hadden we een gezamenlijk ontbijt, zodat we om 8 uur met de busjes weg konden gaan.
Als eerste zijn we naar het Christusbeeld gegaan. Erg indrukwekkend, alleen al de weg er naar toe! We zijn flink door elkaar geschud, door de hobbelige wegen.
Daarna zijn we naar de hippiemarkt gegaan, erg leuk om lekker rond te kijken! Sommige hebben gelijk al wat souverniertjes ingeslagen. Iedereen kon even lekker zijn eigen gang gaan.
Tussen de middag hebben we met de hele groep en Robert en chauffeur en medewerker Paulo, bij een kilo-restaurant gegeten. Voor de mensen die dit niet kennen, het principe is heel eenvoudig: Je hebt een lopend buffet, je schept alles wat je lekker vindt op je bordje en laat het bij de kassa wegen. Je betaald dus voor het gewicht!
Het weer in Rio is niet zo best, het regent veel en het is bewolkt, gemiddeld een graad of 20. Toch zijn we naar het Ipanema strand gegaan. Het waaide behoorlijk, dus iedereen zat onder het zand. Ondanks de frisse wind, de regen en bewolking, zijn Anouk, Siem, Marco en Emmelie gaan zwemmen in de zee. Het was even doorkomen, maar daarna heerlijk gezwommen tussen de hoge golven.
Na een opfrisbeurt heeft Robert ons mee genomen naar de sloppenwijk Jacarezinho, waar we een kerkdienst konden bijwonen. De dienst begon om 6 uur en duurde tot 9 uur! Een behoorlijk lange zit, maar wel een mooie dienst. De dienst was volledig in het Portugees en daardoor voor ons lastig te volgen, maar de warme en liefdevolle sfeer was goed voelbaar. Wij hebben ook ons steentje mogen bijdragen aan de dienst. Anouk en Jolanda hebben kort verteld wat we gaan doen voor de kinderen in Rio en Pequeri en Robert vertaalde het. Als groep zijnde hebben we het lied ‘Heer wat een voorrecht’ voor de mensen gezongen. Dit werd hartelijk ontvangen. Na de dienst hebben we samen met de pastoor op het dakterras van de kerk broodjes gegeten. De gastvrijheid is enorm hier! Je bent overal welkom en de mensen willen het je zo goed mogelijk maken. Onverstelbaar!
Na een lange dag ging iedereen met een voldaan gevoel slapen.



Maandag 20 juli 2009
Vandaag was een erg indrukwekkende dag. De groep is opgesplitst in de nieuwelingen en de mensen die al vaker met deze organisatie hebben gewerkt. Het programma is op maandag en dinsdag hetzelfde, zodat iedereen dezelfde projecten bezoekt.
In Casa Bethania hebben we veel informatie over het werk van REMER gehad. Helaas nam het een erg emotionele wending aan. De medewerkers kregen te horen dat er een jongen die dagelijks in de Casa komt die nacht is vermoord door een drugsbende. Het gebeurt vaker, maar het is altijd een moeilijk moment.
Daarna zijn de groepen opgesplitst. Eén groep ging de sloppenwijk Rocinha, dit is de grootste van Rio de Janeiro. Hier hebben we een creche bezocht. Op het dakterras kwam de crecheleidster ons alles over de creche vertellen. Er zijn 186 kinderen tussen de 1 en 6 jaar die hier elke dag komen. Dat zijn er veel, en omdat er maar 3 scholen in de wijk zijn, komen de kinderen vaak vanaf hun 6de op de straat terecht.
’s Middags hebben we mogen genieten van een privé optreden van kinderen die behoorlijk goed konden trommelen. We hebben het geluk dat de trommelaars op 1 Augustus op de Sitio komen en daar ook nog gaan optreden!
De andere groep is langs alle projecten van REMER gegaan en hebben op de markt spullen voor de kinderen in Rio gekocht, zoals kleding en badhanddoeken.
Om 7 uur zijn we gezamenlijk gaan eten in Casa Bethania, daar kregen we rijst met zwarte bonen, sla, aardappels en een steak. Er was, zoals we ondertussen gewend zijn van de Brazilianen, gekookt voor een weeshuis. Er wordt hier super goed voor ons gezorgd en daar zijn we ook heel dankbaar voor.
’s Avonds is er een groep naar Sparta gegaan, de sportclub waar kinderen uit sloppenwijken komen. We hebben daar gevoetbald tegen 3 meiden en 2 jongens. Die kunnen voetballen!! Dat is niet normaal. Eén van de meisjes zit in één van de beste voetbalclub van Rio. Dus jullie raden het al… We hebben verloren met 16-3.
Robert vertelde ons daar nog een bizar verhaal. De scheidsrechter die daar altijd fluit en ook fluit bij meerdere voetbalclubs werkt echt 7 dagen in de week. Als hij wordt opgebeld om te komen fluiten moet hij meteen komen. Ook al is het 3 uur in de nacht. Doet hij dit niet is de kans groot dat hij de kogel krijgt van de drugsbazen. Ongelofelijk dat zoiets dan zomaar kan en mag gebeuren. De drugdealers regeren gewoon in zo`n wijk.






Dinsdag 21 juli 2009
Vandaag onze laatste dag in Rio the Janeiro. Er is het zelfde progamma maar dan andersom. We kunnen nu wat meer vertellen over de groep die langs alle projecten ging van REMER omdat Emmelie en Anouk (die dit stuk schrijven) daar in zaten.
Omdat wij het verhaal gister in Casa Bethania al hadden gehoord mochten wij mee de kinderen ophalen van de straat. Wat een ervaring! We gingen naar een wijk waar de meeste crackinderen zijn. Deze wijk heet Maquinhos. We konden niet de wijk zelf in want dat zou te gevaarlijk zijn. De REMER busjes staan altijd op de zelfde plek bij een pleintje net buiten de wijk. De meeste kinderen weten dit. Eerst ging een klein groepje de eerste kinderen zoeken. Er lagen er veel te slapen onder dekens met volwassenen. Een volwassen man liep met ons mee om kinderen aan te wijzen. Dit alles deden we natuurlijk onder begeleiding van 2 straatwerkers van REMER. Het viel ons op dat de kinderen nog moeilijk over te halen zijn om mee te gaan zodat ze lekker kunnen douchen en ontbijten.
Dit omdat ze nog onder invloed zijn, wantrouwig zijn, niet weten waar ze naar toe gaan of bang dat een drugsdealers het misschien ziet.
Op het pleintje slapen 2 jonge kinderen. Ik denk een meisje van jaar of 12 en een jongen van ongeveer 9. Er kwam een stank van ze af en ze waren ontzettend vies. Dat meisje keek heel erg stoned uit haar ogen en het jongetje was druk en een soort van de weg kwijt. Schrok ook erg toen we hem wakker maakten.
Moet je voorstellen dat die kinderen gewoon aan een ontzettende drukke weg slapen.
Gelukkig gingen deze beide kinderen met ons mee.
We hadden in totaal 6 kinderen mee gekregen. Het is per dag verschillend hoeveel het er zijn.
En dan te bedenken dat er honderden rond lopen.
Toen zijn we naar een schooltje gegaan, waar bijscholing wordt gegeven, bij een kerk in een sloppenwijk. Het was bij de kerk waar we zondag avond ook waren geweest. Er waren weinig kinderen omdat het vakantie is.
Er komen ook volwassenen die nog niet kunnen lezen en schrijven.
Toen zijn we naar huize Nieuwe Hoop (Nova Esperanza)gereden. We hebben daar gepraat over het huis en mochten vragen stellen. Het is een huis dat onderdak bied aan maximaal 10 jongens. Er zitten er nu 8.
De jongens komen van Casa Betania. Als ze hier als straatkind een lange periode elke dag komen wordt er aan ze gevraagd of ze bereid zijn te komen wonen in huize Nieuwe Hoop. Hiervoor moeten ze dan verplicht stoppen met de drugs en ze moeten naar school gaan. Veel jongens vinden vooral het eerste erg moeilijk. De meesten zijn nu eenmaal verslaafd.
Als ze gekozen hebben voor huize Nieuwe Hoop kunnen ze dus naar school en hebben ze een goede dagelijkse verzorging. Dit is helaas maar voor een periode van 6 maanden. Bij uitzondering mag het uitlopen. Als de jongens nieuw binnen komen weten ze vaak helemaal niets van ze. Dit wordt eerst allemaal uitgezocht. Ze krijgen een eigen document. In de periode van die 6 maanden wordt er hard gezocht naar een nieuw onderkomen voor als ze weg moeten. Dit kan familie zijn of bijvoorbeeld een pleeggezin. Vroeger gingen er ook kinderen naar de zorgboerderij in Pequeri, maar dit mag sinds kort niet meer omdat het in een andere provincie ligt. Dit is totaal niet gunstig!
Na het eten in Huize Nieuwe Hoop gingen we naar boven, naar het dakterras. Hier gingen de 8 jongens een dans doen voor ons. Geweldig was het. Niet erg goed ingestudeerd was het omdat sommige jongens er echt nog maar net wonen. Ze deden het echt super leuk! Met al hun plezier en enthousiasme. En dan te bedenken dat ze een paar weken geleden nog op straat rond liepen. Het zijn top jongens!
Hierna gingen we de heftigste sloppenwijken bezoeken. We hebben hier ongeveer 2 uur rond gelopen.
Drugsdealers rijden op motoren met hun wapen in hun hand. Je kunt het niet geloven. Overal wordt crack en andere zooi verkocht. Op een gegeven moment kwamen we op een plein met een voetbalveld en een vuilnishoop. Hier zaten om het muurtje van het voetbalveld heen allemaal mensen te gebruiken,van alle leeftijden, ook kinderen. Ongeloofelijk!

Als laatste zijn we die avond met de groep nieuwelingen de straat op gegaan om de straatkinderen eten en drinken en wat liefde te geven. De kinderen zijn hier erg blij mee en staan te springen om een broodje, wat warme chocolade melk en een knuffel. Het is ongelofelijk hoe die kinderen leven. Ze slapen op de grond, op stenen en doen hun behoefte tegen een muur. Robert zei dat we ons goed moesten aankleden, lange mouwen en een lange broek, om ons te beschermen tegen huidziektes die de kinderen bij zich dragen. De kinderen waren druk en erg vrolijk, de medewerkers van REMER vertelde dat dit komt door de lijm die ze snuiven. Ik vond het een hele bijzondere ervaring.

Woensdag 22 juli 2009

Vandaag is het zover, we gaan naar Sitio Shalom in Pequeri! Ik geloof dat iedereen enorm uit kijkt naar de komende twee weken.
De reis duurde ongeveer 3 uur, we werden vervoerd met een super luxe bus, die zelfs een tv had! Op de Sitio aangekomen stonden alle kinderen al op ons te wachten. De omgeving is echt super mooi, het heeft wel wat weg van een tropisch regenwoud, geweldig!
Samen met de kinderen hebben we warm gegeten, daarna waren we vrij om te gaan en staan waar we wilden. Omdat de koffer van Anouk er nog steeds niet is, hebben we eerst in het dorp wat spullen gekocht, zoals shampoo en wat kleding.
Na het avondeten (brood) hebben we met de kinderen gevoetbald, dat was echt super leuk!

Donderdag 23 juli 2009
De eerste echt werkdag op de Sitio! We kregen te horen dat de huisjes van de kinderen, in totaal 8 stuks, allemaal voor 1 augustus, wanneer het grote feest is, in een leuk kleurtje geschilderd moeten worden. Daarnaast begint er alvast een groep met het uitbouwen van de keuken. De komende dagen zullen we dus hier aan werken.
Per dag hebben er 2 mensen corvee. Deze mensen zorgen dat er op tijd eten en drinken klaar staat en houden de boel goed schoon. Naast deze taak, doen ze tussen 14.00 en 16.00 kinderwerk. Ze bedenken van te voren activiteiten waar de kinderen uit eigen wil aan mee kunnen doen.
’s Avonds hebben we met de kinderen gevolleybald (Nederlands team heeft gewonnen), en Jacoline’s verjaardag gevierd. Iedereen zat in de eetzaal stil te wachten tot ze binnen zou komen. Er was taart en frisdrank voor iedereen en er werd gedanst en vooral veel gelachen. Erg leuk feest!
Ook wel leuk om te weten, tijdens de lunchpauze is er ook voor Jacoline gezongen en zijn er traditioneel eieren en meel op haar hoofd gegooid!

Vrijdag 24 juli 2009
Vandaag zijn we verder gegaan met het schilderen en het metselen. Het weer was heerlijk, het is hier al een stuk warmer dan in Rio. Ongeveer een graad of 25 met af en toe een heerlijk windje.
Voor Anouk was dit een hele leuke dag, omdat haar koffer na allerlei omzwervingen eindelijk op de sitio aankwam. De koffer was vies en kapot, maar gelukkig zaten al haar spullen er nog in.
Een aantal van ons is de berg opgeklommen, Monte Shalom, hier moet je heenlopen om met je mobiele telefoon bereik te hebben. Dus iedereen die wil bellen of smsen mag lekker een stukje klimmen.
Vandaag kregen we te horen, dat we voortaan om half 12 moeten lunchen, omdat we nu tegelijk met de kinderen eten en dat houdt de kinderen op. Ze moeten nu te lang wachten op het eten. Jammer, want het is wel heel erg gezellig om met zo’n grote groep te eten.
Een aantal van ons is ’s avonds naar het dorp gegaan om te internetten en boodschappen te doen. Het dorp is niet heel groot, maar wel gezellig. We hebben ook nog even een lekker drankje gedronken om zo het weekend te vieren.

Zaterdag 25 juli 2009
Onze eerste vrije dag, lekker uit geslapen dus. Normaal staan we allemaal tussen half 7 en 7 uur op, maar vandaag hoefde dat dus niet.
Met zijn allen zijn we vanmiddag naar een ander dorp gegaan, Bicas genaamd. Hier konden we even rondkijken en wat winkelen. Helaas zat her weer niet heel erg mee, regen en een graad of 18. Even wennen dus!
Dit weekend is er feest in Bicas, we hebben alvast een rondje over de kermis gelopen. Naast de bekende kermisattracties, waren er ook een hoop koeien, stieren en paarden. Ook waren ze al podia aan het opbouwen voor de optredens die ’s avonds zouden plaats vinden.
Om 7 uur in de avond, hebben we samen met Robert en zijn vrouw gegeten in Pequeri. Daarna mochten we bij Robert thuis een film kijken. De film heet Bus 174 en gaat over 2 jongens die in de sloppenwijken van Rio leven. Alles in de film was heel herkenbaar voor ons, dit is geen film, dit is realiteit! Gelukkig konden we nog even na praten, want de film heeft bij iedereen wel weer wat los gemaakt.
Daarna nog even wat gedronken met de groep en toen is iedereen gaan slapen.